مهمترین پایگاه شیعیان شیفته و عاشقان دل سوخته حضرت بقیه الله ارواحنا فداه، مسجد مقدس جمکران در شش کیلومترى شهر مذهبى قم است. مطابق آمار، همه ساله بیش از پانزده میلیون عاشق دل باخته از سر تا سر میهن اسلامى و جهان در این پایگاه معنوى گرد مى آیند. نماز تحیّت مسجد و نماز حضرت صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را در این مکان مقدس به جاى مىآورند، با امام غایب از ابصار و حاضر در امصار و ناظر بر کردار رازِ دل می گویند، استغاثه مى کنند، نداى «یا بن الحسن!» سر مى دهند، از مشکلات مادّى و معنوى خود سخن مى گویند، با دلى خونبار از طولانى شدن دوران غیبت شکوه ها مى کنند.
آنان که از شناخت عمیقترى برخوردارند، به هنگام تشرف به این پایگاه ملکوتى همه حوائج شخصى خود را فراموش مى کنند و همه مشکلات دست و پاگیر زندگى را به فراموشى مى سپارند و تنها «ظهور سراسر سرور منجى بشر، امام ثانى عشر، حضرت ولى عصر روحى و ارواح العالمین فداه» را مسئلت مى کنند؛ زیرا اگر این حاجت برآورده شود، دیگر مشکلى نخواهد ماند و اگر این حاجت روا نشود حلّ دیگر مشکلات، مشکل اساسى را حل نخواهد کرد.

تاریخچه مسجد مقدس جمکران

آن چه مسلم است، این است که این مسجد بیش از یک هزار سال پیش به فرمان حضرت بقیه الله ارواحنا فداه، در بیدارى و نه در خواب تأسیس گردید و در طول قرون و اعصار پناهگاه شیعیان و پایگاه منتظران و تجلّیگاه حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) بوده است.

آن چه مسلم است، این است که این مسجد بیش از یک هزار سال پیش به فرمان حضرت بقیه الله ارواحنا فداه، در بیدارى و نه در خواب تأسیس گردید و در طول قرون و اعصار پناهگاه شیعیان و پایگاه منتظران و تجلّیگاه حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) بوده است.

علامه بزرگوار میرزا حسین نورى (متوفاى ۱۳۲۰ هجری) در کتاب ارزشمند نجم الثاقب که به فرمان میرزاى بزرگ آن را تألیف کرد و میرزاى شیرازى در تقریظ خود از آن ستایش فراوان کرد و نوشت: «براى تصحیح عقیده خود، به این کتاب مراجعه کنند تا از لمعانِ انوار هدایتش به سر منزل یقین و ایمان برسند» تاریخچه تأسیس مسجد مقدس جمکران را به شرح زیر آورده است:

شیخ فاضل، حسن بن محمد بن حسن قمی، معاصر شیخ صدوق در کتاب تاریخ قم از کتاب مونس الحزین فی معرفه الحق و الیقین ـ از تألیفات شیخ صدوق ـ بناى مسجد جمکران را به این عبارت نقل کرده است:

شیخ عفیف صالح حسن بن مثله جمکرانی  می گوید:
شب سه شنبه، هفدهم ماه مبارک رمضان ۳۷۳ هجری در سراى خود خفته بودم که جماعتى به درِ سراى من آمدند. نصفى از شب گذشته بود. مرا بیدار کردند و گفتند: «برخیز و امر امام محمد مهدى صاحب الزمان صلوات الله علیه را اجابت کن که تو را مىخواند».
حسن بن مثله مى گوید: «من برخاستم و آماده شدم» چون به در سراى رسیدم، جماعتى از بزرگان را دیدم. سلام کردم و جواب دادند و خوش آمد گفتند و مرا به آن جایگاه که اکنون مسجد (مقدس جمکران) است آوردند».
چون نیک نگاه کردم، دیدم تختى نهاده و فرشى نیکو بر آن تخت گسترده و بالشهاى نیکو نهاده و جوانى سى ساله، بر روى تخت بر چهار بالش تکیه کرده و پیرمردى در مقابل او نشسته کتابى در دست گرفته بر آن جوان مى خواند.
بیش از شصت مرد که برخى جامه سفید و برخى جامه سبز بر تن داشتند، برگرد او روى زمین نماز مى خواندند.
آن پیرمرد که حضرت خضر (علی نبینا و آله و علیه السلام) بود مرا نشاند و حضرت امام (علیه السلام) مرا به اسم خواند و فرمود: «برو به حسن بن مسلم بگو: «تو چند سال است که این زمین را عمارت مىکنى و ما خراب مىکنیم. پنج سال زراعت کردى و امسال دیگر باره شروع کردی عمارت میکنی، رخصت نیست که تو دیگر در این زمین زراعت کنی باید هرچه از این زمین منفعت برده ای برگردانی تا در این موضع مسجد بنا کنند».
به حسن بن مسلم بگو: «این جا، زمین شریفی است و حق تعالی این زمین را از زمینهای دیگر برگزیده و شریف کرده است، تو آن را گرفته به زمین خود ملحق کرده ای! خداوند، دو پسر جوان از تو گرفت و هنوز هم متنبّه نشده ای!؟ اگر از این کار بر حذر نشوی، نقمت خداوند از ناحیه ای که گمان نمیبری بر تو فرو میریزد».

مردم را بگو تا به این موضع رغبت کنند و عزیز بدارند و چهار رکعت نماز در این جا بگذارند

……………………….